Op een vroege ochtend in februari liep ik door het stadspark. Ik was onderweg naar mijn werk waar ik aan het re-integreren was na een forse burn-out. Opeens hoorde ik vogels fluiten. Ik schoot vol. Ik ging op een bankje zitten en voelde de tranen over mijn wangen stromen. Ik ervoer mijn wereld was weer groter aan het worden. Ik was uit een diep dal geklommen.
Dat moment zal ik nooit meer vergeten. Ik voelde letterlijk dat het ergste geweest was en dat de vogels floten in mijn leven. Als een soort belofte. Het leven zingt een lied voor jou. Ik was er nog niet maar wel op de goede weg. Maanden daarvoor had ik liggend op mijn bank doorgebracht. Ik kon amper prikkels verdragen, sliep regelmatig nachten niet. Ik wist niet meer hoe ik voor mezelf moest zorgen. Uit paniek greep ik alles aan wat mij maar kon helpen.
Ik was mezelf verloren in het zorgen voor anderen, op mijn werk, voor mensen om mij heen. Ik was altijd diegene geweest waar mensen op konden leunen, bouwen, die bleef staan en nu was ik zelf totaal overspoeld door paniek, angst en sombere gedachten. Ik kende dat niet van mezelf.
Ik zocht hulp, iemand die naar me luisterde en hielp om te voelen waar mijn grenzen lagen. Zij leerde me dat mijn lichaam een verhaal vertelde wat ik serieus mocht nemen. Ik liet steeds meer toe dat mensen voor mij mochten zorgen en huilde uit bij familie en vrienden. Wat een schatten van mensen heb ik om mij heen. Ik ging stap voor stap mijn leven door. Ik kwam erachter dat ik dingen soms toch spannend vond en dat ik het diep weggestopt had.
Ik ben zo’n type die alles leuk en gezellig vond. Ik dacht dat ik alles aankon, niet dus! Langzaam vond ik de weg terug naar mezelf. Ik durfde keuzes te maken en merkte, dat doordat ik mijn kwetsbaarheid kon laten zien, anderen dit ook durfden naar mij toe. Ik leerde me uit te spreken en opnieuw mijn grenzen aan te geven. Ik ontdekte in deze fase dat ik genoot van stilte, wandelen en de natuur ingaan.
Terwijl ik dit schrijf voel ik nog dat moment in mijn lichaam. Net of ik een jas uitdeed en een nieuwe aantrok. Wat ik meegenomen heb uit deze periode is dat diepe dalen horen bij het leven. Ik ben dankbaar voor de mensen die bij mij waren in die diepe dalen. Zij steunden mij zonder iets te zeggen of te doen.
In moeilijke tijden is het fijn om iemand te spreken die jou niet kent. Bij wie je ongegeneerd jezelf kunt zijn. Alle focus en aandacht voor jou. Graag wil ik een tijdje met je oplopen, je coachen in je herstel.
Ik moedig je aan om niet alleen te lopen, zoek hulp.
